La Libro De Mozaja

Ĉapitro 2

1. Kaj okazis, post kiam Mozaja faris tion, kion lia patro ordonis al li, kaj disigis proklamon tra la tuta lando, ke la popolo tra la tuta lando kuniĝis, por iri al la templo por aŭdi la vortojn, kiujn la reĝo Benjameno diros al ili.

2. Kaj estis granda nombro, eĉ tiel multa, ke oni ne nombris ilin, ĉar ili treege multiĝis kaj grandiĝis en la lando.

3. Kaj ili ankaŭ prenis el la unuenaskitoj de siaj ŝafaroj, por fari bruloferojn laŭ la leĝo de Moseo;

4. Kaj ankaŭ por glori la Sinjoron, sian Dion, kiu kondukis ilin el la lando Jerusalema, kaj kiu savis ilin de la manoj de iliaj malamikoj, kaj kiu konsekris justulojn esti iliaj instruistoj, kaj ankaŭ justulon esti ilia reĝo, kiu estigis pacon en la lando Zarahemla, kaj kiu instrukciis al ili observi la ordonojn de Dio, por ke ili estu ĝojaj kaj plenigitaj de amo al Dio kaj ĉiuj homoj.

5. Kaj okazis, ke, veninte al la templo, ili aranĝis sin ĉiu en sia tendaro laŭ sia familio, konsistanta el sia edzino, kaj siaj filoj, kaj siaj filinoj, kaj iliaj filoj, kaj iliaj filinoj, de la plej aĝa ĝis la plej juna, ĉiu familio aparte.

6. Kaj ili starigis siajn tendojn ĉirkaŭ la templo, kaj ĉiu viro havis la pordon de sia tendo direktita al la templo, por ke tiel ili povu resti en siaj tendoj kaj aŭdi la vortojn, kiujn la reĝo Benjameno diros al ili;

7. Ĉar, pro tio, ke la homamaso estis tiel granda, ke la reĝo Benjameno ne povis instrui al ili ĉiuj inter la muroj de la templo, li starigis turon, por ke tiel lia popolo povu aŭdi la vortojn, kiujn li parolos al ĝi.

8. Kaj okazis, ke de la turo li komencis paroli al sia popolo; kaj ne ĉiuj povis aŭdi liajn vortojn pro la grandeco de la homamaso; pro tio li kaŭzis, ke la vortoj, kiujn li diris, estu skribitaj kaj dissenditaj inter tiujn, kiujn la sono de lia voĉo ne atingis, por ke ankaŭ ili ricevu liajn vortojn.

9. Kaj jen la vortoj, kiujn li parolis kaj skribigis, dirante: Miaj fratoj, ĉiuj el vi, kiuj kolektiĝis, vi, kiuj povas aŭdi miajn vortojn, kiujn mi ĉi tage parolos al vi; ĉar mi ne ordonis al vi veni ĉi tien por malatenti la vortojn, kiujn mi parolos, sed por ke vi aŭskultu min, kaj malfermu viajn orelojn, por ke vi aŭdu, kaj viajn korojn, por ke vi komprenu, kaj viajn mensojn, por ke la misteroj de Dio estu senvualigitaj antaŭ via vido.

10. Mi ne ordonis al vi veni ĉi tien por ke vi timu min, aŭ por ke vi opiniu, ke mi per mi mem estas pli ol mortema homo.

11. Sed mi estas samnatura kiel vi mem, korpe kaj mense malsaniĝema; tamen mi estas elektita de ĉi tiu popolo, kaj konsekrita de mia patro, kaj permesita de la mano de la Sinjoro por ke mi estu reganto kaj reĝo super ĉi tiu popolo; kaj mi estas konservita kaj protektita de lia senegala potenco, por servi vin per la tuta povo, menso kaj forto, kiujn la Sinjoro donis al mi.

12. Mi diras al vi, ke, ĉar mi estas permesita pasigi miajn tagojn en servado al vi, efektive ĝis ĉi tiu momento, kaj mi serĉis nek oron nek arĝenton nek ian riĉaĵon de vi;

13. Kaj mi ne permesis, ke oni enfermu vin en karceroj, aŭ rabu, aŭ ŝtelu, aŭ ke vi sklavigu unu la alian, aŭ ke vi murdu, aŭ rabu, aŭ ŝtelu, aŭ adultu; kaj mi ne toleris, ke vi faru ian malbonon, kaj mi instruis al vi, ke vi observu la ordonojn de la Sinjoro pri ĉio, kion li ordonis al vi.

14. Kaj eĉ mi mem laboris per miaj propraj manoj por ke mi servu vin, kaj por ke vi ne estu ŝarĝita per impostoj, kaj por ke venu al vi nenio, kio estas malfacile portebla kaj pri ĉio ĉi, kion mi diris, vi mem estas hodiaŭ atestantoj.

15. Tamen, miaj fratoj, mi ne faris ĉi tion por ke mi fanfaronu, kaj mi ne diras ĉi tion por ke mi akuzu vin; sed mi diras al vi ĉi tion por ke vi sciu, ke mi povas hodiaŭ respondi kun pura konscienco antaŭ Dio.

16. Jen mi diras al vi, ke, kvankam mi diris al vi, ke mi pasigis miajn tagojn en servado al vi, mi ne deziras fanfaroni, ĉar mi estis nur en servado al Dio.

17. Kaj, aŭdu, mi diras al vi ĉi tion por ke vi lernu saĝecon; por ke vi lernu, ke kiam vi estas en la servo de viaj kunhomoj, vi estas nur en la servo de via Dio.

18. Vi ja nomis min via reĝo; kaj se mi, kiun vi nomas via reĝo, laboras por servi al vi, ĉu vi ne devus labori por servi unu al la aliaj?

19. Kaj, aŭdu ankaŭ, se mi, kiun vi nomas via reĝo, kiu pasigis siajn tagojn en servado al vi, kaj tamen estis en servado al Dio, meritas iajn dankojn de vi, do, kiel vi devus danki al via ĉiela Reĝo!

20. Mi diras al vi, miaj fratoj, ke, se vi redonus ĉiujn dankojn kaj laŭdon, kiujn via tuta animo havas la kapablon posedi, al tiu Dio, kiu kreis vin, kaj konservis kaj protektis vin, kaj kaŭzis, ke vi ĝoju, kaj donis, ke vi vivu en paco unu kun la aliaj

21. Mi diras al vi, ke, se vi servus lin, kiu de la komenco kreis vin, kaj konservas vin de tago al tago, pruntedonante al vi spiradon, por ke vi vivu kaj moviĝu kaj faru laŭ via propra volo, kaj eĉ subtenante vin de unu momento al alia mi diras, se vi tutanime servus lin, vi tamen estus senprofitaj servistoj.

22. Kaj ja ĉio, kion li postulas de vi, estas observi liajn ordonojn; kaj li jam promesis al vi, ke, se vi observos liajn ordonojn, vi prosperos en la lando; kaj li neniam varias de tio, kion li diris; tial, se vi observos liajn ordonojn, li benos vin kaj prosperigos vin.

23. Kaj unue, li kreis vin kaj donis al vi viajn vivojn, pro kio vi ŝuldas al li.

24. Kaj due, li postulas, ke vi faru, kiel li ordonis al vi; pro kio, se vi tion faras, li tuj benas vin; kaj tiel li pagas vin. Kaj vi ankoraŭ ŝuldas al li, kaj vi ŝuldas, por ĉiam kaj eterne; tial, pri kio vi rajtas fieri?

25. Kaj nun mi demandas, ĉu vi povas diri ion pri vi mem? Mi diras al vi, ke ne. Vi ne povas diri, ke vi estas eĉ tiel grava kiel la polvo da la tero; tamen vi estas kreita el la polvo de la tero; sed jen ĝi apartenas al tiu, kiu kreis vin.

26. Kaj mi, eĉ mi, kiun vi nomas via reĝo, ne estas plej bona ol vi mem estas; ĉar ankaŭ mi estas el la polvo. Kaj vi vidas, ke mi estas maljuna, kaj baldaŭ cedos ĉi tiun morteman korpon al ĝia patrina tero.

27. Tial, kiel mi diris al vi, ke mi servis al vi, irante kun pura konscienco antaŭ Dio, eĉ tiel mi ĵus kaŭzis, ke vi kolektiĝu, por ke mi estu juĝota senkulpa, kaj por ke via sango ne venu sur min, kiam mi stariĝos esti juĝata de Dio pri tio, kion li ordonis al mi pri vi.

28. Mi diras al vi, ke mi kaŭzis, ke vi kolektiĝu, por ke mi forigu vian sangon de miaj vestoj, je la nuna momento, kiam mi estas malsuprenironta en mian tombon, por ke mi malsupreniru en paco, kaj por ke mia senmorta spirito aliĝu al la ĥoroj supre kaj kantu la laŭdojn de justa Dio.

29. Kaj plie, mi diras al vi, ke mi kaŭzis, ke vi kolektiĝu, por ke mi deklaru al vi, ke mi ne povos plu esti via instruisto, aŭ via reĝo;

30. Ĉar eĉ nunmomente mia tuta korpo treege tremas dum mi penas paroli al vi; sed Dio la Sinjoro subtenas min, kaj permesis al mi paroli al vi, kaj ordonis al mi, ke mi hodiaŭ deklaru al vi, ke mia filo Mozaja estas reĝo kaj reganto super vi.

31. Kaj nun, miaj fratoj, mi deziras, ke vi faru, kiel vi ĝis nun faris. Kiel vi obeis miajn ordonojn, kaj ankaŭ la ordonojn de mia patro, kaj prosperis, kaj estas detenataj de falo en la manojn de viaj malamikoj, eĉ tiel, se vi obeos la ordonojn de mia filo, aŭ la ordonojn de Dio, kiujn li transdonos al vi, vi prosperos en la lando, kaj viaj malamikoj havos nenian potencon super vi.

32. Sed, ho mia popolo, atentu, ke disputoj ne leviĝu inter vi, kaj ke vi ne deziru aŭskulti al la malbona spirito, pri kiu mia patro Mozaja parolis al vi.

33. Ĉar, aŭdu, oni esprimos veon al tiu, kiu deziras obei tiun spiriton; ĉar, se li deziras obei lin, kaj restas kaj mortas en siaj pekoj, tiu sama trinkas damnon al sia animo; ĉar kiel salajron li ricevas eternan punadon, malobeinte la instruon de Dio kontraŭ sia scio.

34. Mi diras al vi, ke troviĝas neniu inter vi, krom eble viaj malgrandaj infanoj, kiu ne estas instrukciita pri ĉi tio kaj kiu ne scias, ke vi estas eterna ŝuldanto al via ĉiela Patro, por doni al li ĉion, kion vi havas kaj kio vi estas; kaj kiu ne estas instrukciita ankaŭ pri la analoj, kiuj enhavas la profetaĵojn, kiujn eldiris la sanktaj profetoj, eĉ ĝis la tempo, kiam nia prapatro Lihai foriris de Jerusalemo;

35. Kaj ankaŭ pri ĉio, kion parolis niaj prapatroj ĝis nun. Kaj, aŭdu plue, ili diris tion, kion la Sinjoro ordonis al ili; tial, ili estas virtaj kaj veraj.

36. Kaj nun, mi diras al vi, miaj fratoj, ke se, sciante kaj instrukciite pri ĉio ĉi, vi malobeos kaj spitos tion, kio estas parolita, vi fortiros vin de la Spirito de la Sinjoro, kaj ĝi havos nenian lokon en vi por gvidi vin en la padojn de la saĝo, por ke vi estu benataj, prosperigataj, kaj gardataj

37. Mi diras al vi, ke, kiu homo tiel agas, tiu sama malkaŝe ribelas kontraŭ Dio; li do deziras obei la malbonan spiriton kaj li fariĝas malamiko; li do deziras obei la malbonan spiriton kaj li fariĝas malamiko al ĉia virteco; tial la Sinjoro havas neniun lokon en li, ĉar li ne loĝas en malsanktaj temploj.

38. Tial, se tiu homo ne pentas, kaj restas kaj mortas malamiko al Dio, la postuloj de dia justeco vekas lian senmortan animon al vigla sento pri sia kulpo, kio forigas lin de antaŭ la Sinjoro, kaj plenigas lian bruston per kulposento kaj doloro kaj suferado, kio similas al neestingebla fajro, kies flamo supreniras por ĉiam kaj eterne.

39. Kaj nun mi diras al vi, ke la kompato havas nenian rajton pri tiu homo; tial lia fina sorto estas suferi neniam finotan turmenton.

40. Ho, ĉiuj el vi, vi maljunuloj, kaj ankaŭ vi junuloj, kaj vi malgrandaj infanoj kiuj povas kompreni miajn vortojn, ĉar mi klare parolis al vi, por ke vi komprenu, mi petegas, ke vi vekiĝu kaj memoru la teruran situacion de tiuj, kiuj implikiĝis en malobeado.

41. Kaj plie, mi dezirus, ke vi pripensu la benatan kaj feliĉan staton de tiuj, kiuj obeas la ordonojn de Dio. Ĉar, vidu, ili estas benataj pri ĉiuj aferoj, kaj materiaj kaj spiritaj; kaj, se ili persistos fidelaj ĝis la fino, ili akceptiĝos en la ĉielon, tiel ke ili vivu kun Dio en stato de neniam finota feliĉo. Ho, memoru, memoru, ke ĉio ĉi estas vera; ĉar Dio la Sinjoro tion diris.